31 d’agost del 2011

27/08/2011 - Pica d'Estats

Txell, Iol, Dani y yo en la pica d'Estats.

Paso por casa de Txell para cargar la furgo y acompañados de una inesperada y fuerte tormenta de verano nos ponemos en marcha. Parada previa en el supermercado para hacernos con los víveres y carretera hasta Sort.

Txell nunca ha ascendido un 3000 y decidimos, hace ya algunos días, que una buena opción para estrenarse era una ruta que hice con Gordo hace ya unos años.

Llegamos bastante tarde a Sort y allí nos encontramos con Iol y Dani, que han estado unos días por Benasque. Solo son sensaciones pero cenando ya parece que seamos amigos de hace mucho tiempo y eso que a Dani lo acabo de conocer y con Iol no me he visto más que un par de veces.

Terminada la cena, volvemos a las furgos. Después de un tramo de carretera y de superar la interminable pista, llegamos al parking que hay bajo el Refugio de Vallferrera. La noche es fría y no acompaña demasiado para estar charlando aunque sobre nuestras cabezas tengamos un precioso cielo estrellado. En pocos minutos tenemos todo montado y nos ponemos a dormir.

Madrugamos y aunque el frío sigue siendo intenso, el despejado amanecer augura un buen día de sol.

Nos ponemos en marcha a buen ritmo, de hecho, están todos bastante más fuertes que yo y tengo que disimular con una sonrisa cuando alguno de ellos pregunta como va. Otra técnica para tomar aire y recuperarse un poco es parar a mirar el paisaje y comentarles con voz entrecortada lo bonito que es.

Vamos caminando emparejados, a ratos charlo con Txell, a ratos tengo la suerte de poder conocer un poco a Dani. Llegamos hasta el Estany de Sotllo y desde allí subimos hasta el Estany d’Estats donde nos tomamos un descanso antes de desviarnos de la ruta normal a la Pica d’Estats.

Momentos de tensión con bastante aire a nuestras espaldas.

De nuevo nos ponemos en marcha, dejando a nuestras espaldas el Estany d’Estats y ascendiendo por una pedregosa torrentera, llegamos, tras algún descanso, a la primera cima del día, Pic Rodó de Canalbona (3004 m). Desde allí no nos cuesta demasiado llegar a la segunda cima, Punta Gabarró (3115 m).

A partir de aquí, la ascensión se complica un poco y nosotros para darle más ambiente nos liamos y en vez de subir directamente a la arista acabamos flanqueando un tramo. Un buen patio en la espalda y roca podrida que casi cae al tocarla... vaya bautizo para Txell. Dani y Iol suben más rápido y Txell y yo nos lo tomamos con calma. Llegamos a una sección algo más complicada y le digo a Txell que se espere un momento. Asciendo por una chimenea y parece que una vez superada, todo es más sencillo. Pero subir por la chimenea, creo que le va a costar y prefiero volver a bajar. Reculamos unos metros y justo cuando voy a empezar a subir otra vez aparece Dani para indicarnos que justo por allí, podremos subir bien. Superamos los últimos metros hasta la arista y ya, en un corto paseo, llegamos a la cima de la Pica d’Estats (3143 m).

Nuestra habitación.

Abrazos, besos y sonrisas. Iol, que ya me lo comentó la anterior noche, saca una botellita de ratafía y así celebramos el primer 3000 de Txell. Llega un grupo que llevábamos detrás, nos miran un poco preocupados sin entender porque hemos subido por donde lo hemos hecho. Nos comentan que una chica que iba con ellos, al ver por donde hemos subido, ha preferido darse la vuelta. Nos hacemos unas fotos y llegan las terribles despedidas.

Dani vuelve para casa, al Pais Vasco y Iol se baja con él. Doy un beso a Iol y un abrazo a Dani y por un momento me desmonto... lo acabo de conocer hace apenas unas horas y ya me jode despedirme. He tenido la suerte de conocer a una gran persona.

Txell y yo, algo tocadillos por las sensaciones, vemos como empiezan a descender y nosotros nos acercamos hasta el Pic Verdaguer (3131 m).

Allí nos apalancamos un rato, charlamos disfrutando de las vistas y decidimos cual será nuestro siguiente paso. Nos encontramos bien y decidimos bajar hasta el collado, dejar las mochilas y acabar el día ascendiendo al Montcalm (3077 m).

Volvemos a por nuestras cosas y descartamos volver a subir al vivac que ya habíamos visto. Bajaremos dirección al Port de Sotllo con la esperanza de encontrar algo por allí.

Al final, junto a l’Etang de la Cometat d'Estats, encontramos un sitio aceptable. aunque no demasiado bueno si es cierto que al menos es plano y nos podremos estirar los dos. Reforzamos y elevamos un poco el vivac que encontramos y nos preparamos para el frío. En muy pocos minutos nos alcanza la sombra y la temperatura empieza a bajar. Disfrutamos de una cena rápida acompañados por la visita de un Isard y poco después ya nos metemos en los sacos mientras arriba las montañas siguen bañadas por el sol.

Txell desde la cima del Sotllo celebrando las 6 cimas. Las otras 5 quedan a su espalda.

Algo más tarde ya estamos durmiendo arrullados por el viento que nos acompañará casi toda la noche. Casualmente, sobre la hora de las brujas, nos despertamos los dos y compartimos, en silencio, un maravilloso cielo estrellado. Volvemos a dormirnos poco después.

Mi saco de verano se queda corto para el frío que está haciendo y de madrugada Txell me tiene que tapar los pies con sus piernas para que no se me congelen los deditos. Nos levantamos tarde y almorzamos sin prisas, esperando que nos salude el sol para ponernos en marcha y salir de nuestros sacos.

Finalmente la luz del sol que ha ido bajando por las paredes que quedan a nuestra espalda llega a nuestra pequeña habitación y llega el momento de recoger todo, cargarnos de nuevo las mochilas y volver a caminar.

Llegamos hasta el Port de Sotllo y desde allí ascendemos la última cima de la zona, Pic de Sotllo (3072 m).

Paisajes que se merecen una visita.

El día es radiante, no tenemos prisa y queremos disfrutar de todo lo que tenemos a la vista. Decidimos bajar hasta el Circo de Sotllo y pasear junto a los pequeños lagos que hay por allí. Llegamos al último de ellos y empezamos una suave bajada hasta el Estany de Sotllo para ir a encontrar el camino por el que ayer subíamos.

Alegría.

Paseo de vuelta a la furgo. Descargar, recoger todo, limpiarnos un poco, cambiarnos y carretera hasta casa con una sonrisa dibujada en nuestras caras y la sensación de haber vivido un muy buen fin de semana.

6 comentaris:

Mingo ha dit...

No hi ha res com ser jove per fer aquestes matxacades. Enhorabona

zombi ha dit...

booooooooooooo!!!!!!!!!!!! ostres Salva ja se per k no volies kedar...la pinta de pelon!!!!!jajajajaj ke gran!!!! amb kedo amb la foto k surts saltan com un sapu!!!!genial!!!!! mas de portar a una excursió d´akestas.....apa una abraçada fins habiat espero......
salut i roka!!!!!

salva ha dit...

Mingo...jove?...no es joventud, son moltes ganes.

A veure si en breu ens veiem estrenant nou plafó.

Zombi, bitxo...saps que un dia t'enganyaré, deixarem una estona cordes i crashpads i ens possarem a caminar.

Fins ara

Txell ha dit...

Què xulo és poder viure tots aquests instants amb tu al costat ;-)

Muics!

salva ha dit...

Txell...espero que poguem disfrutar de molts instants d'aquests!!!!

Fins ara

Anonymous ha dit...

avere aket dimars com anira,de perles!fa fresketa ala nit?